هو
۱۲۱
مولا علی (ع):
ما مِن أحَدٍ أودَعَ قَلباً سُروراً إلّا وخَلَقَ اللَّهُ لَهُ مِن ذلِكَ السُّرورِ لُطفاً
هيچ كس دلى را شادمان نسازد، مگر آن كه خداوند از آن شادمانى، لطفى بيافريند
ای گروه مؤمنان شادی کنید
هم چو سرو و سوسن آزادی کنید
در شگفتم از برخورد عبث و شرم آور قشر دون مایه ای که علی الظاهر معطوف اند به قدرت و خود را قیّم ملتی می دانند که کمترین شادی ها را نیز از آنان سلب می کنند. انگشت به دهانم از کسی که خود را سردمدار دینی میداند که پیام آورش حضرت مصطفی، زمانیکه سیاه پوستان با سپرها و چوبهای خود می رقصیدند با همسرش عایشه به «نظاره و صبر و مهر» ایستاده بود (روایت از اهل سنت است ولی این حقیر به سویدای دل نگاه میکنم و می توانم به ضرس قاطع بگویم که محمد رسول خدا سرکوبگر شادی نبوده است)
نگارم دوش در مجلس به عزم رقص چون برخاست
گره بگشود از ابرو و بر دل های یاران زد
حافظ
دانی چه گفت مرا آن بلبل سحری؟
تو خود چه آدمیی کز عشق بی‌خبری
اشتر به شعر عرب در حالت است و طرب
گر ذوق نیست تو را کژ طبع جانوری!
سعدی
فرهنگ شادی و رقص ملهم از آن که از هنرهای هفتگانه نیز می باشد از قضا در سنت های متکثر در خیل مسلمانان چشم ناپوشیدنی است. خاصه که ماهیتاً انسان از بدو بستن نطفه اش دارای قلبی می شود که ریتمیک (دو ضربی) به تپش در می آید تا اینکه در نوزادی به غریزه با شنیدن موسیقی به تکان و جنبیدن و رقص مشغول میشود.
در عجبم از اینکه عده ای به نام خدا و دین خط بطلان بر روی مظاهر انسانیت می کشند و چه خفت بار که مجازات و ارعاب در پی اش می نهند!
کجای آن رقص حرام و خلاف بود؟ کجای آن رقص شئون عرفی و دینی و اخلاقی را تحت الشعاع قرار می داد؟ آخر این مردم چه گناهی کرده اند که باید از شادیِ ولو بی سبب نیز محروم و مرعوب باشند آن هم دوره ای که فلاکت و سختی و غم لَختی گلوی فسرده شان را رها نمی کند؟
و در این بین چه زیبا بود همبستگی بی نظیر مردم میهن عزیزم ایران ! دیدن تصاویر همبستگی و حمایت کودک مدرسه ای در کلاس درس تا پیرمرد بازاری در میان همکارانش در میانه میدان هر دل وطن پرستی را به وجد آورده و هر چشم منتظری را گریان می کرد .
از نظر گشته نهان ای همه را جان و جهان
بار دگر رقص کنان بی دل و دستار بیا
روشنی روز تویی شادی غم سوز تویی
ماه شب افروز تویی ابر شکربار بیا
خداوند عاقبت همه را بخیر کند
التماس دعا
یاعلی مدد
رضا تابنده
